بسیاری از انواع آرتریت ماهیت خود ایمنی دارند. این بدان معناست که سیستم ایمنی بدن شما به صورت اشتباهی به سلولهای بدون مشکل شما حمله ور می شوند و فکر می کند که مهاجمان خطرناکی مانند ویروس یا باکتری هستند.

شایع ترین انواع آرتریت خودایمنی ، آرتریت روماتوئید (RA) و آرتریت پسوریاتیک هستند، اما انواع زیادی وجود دارد. و از آنجایی که بسیاری از بیماری‌های خودایمنی دیگر مفاصل را تحت تأثیر قرار می‌دهند، تشخیص آرتریت خودایمنی دشوار است.

بیماری های خود ایمنی چیست؟


آرتریت روماتوئید (RA)
روماتیسم نوعی آرتریت خود ایمنی است که حدود 1.28 تا 1.36 میلیون بزرگسال در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد و در زنان سه برابر بیشتر از مردان شایع است. معمولاً مفاصل دست، مچ دست و زانو را درگیر می کند.

آسیب مفصلی ناشی از روماتوئید می تواند منجر به درد مزمن، عدم تعادل و تغییر شکل مفصل شود. آرتریت روماتوئید همچنین می تواند سایر اندام ها از جمله ریه ها، قلب و چشم ها را تحت تاثیر قرار دهد.

روماتیسم دو نوع دارد: RA مثبت و سرم منفی. آزمایش افراد مبتلا به رماتیسم سرمی مثبت برای فاکتور روماتوئید (آنتی بادی) و/یا پپتید سیترولین دار ضد حلقوی (ضد CCP) مثبت است، در حالی که افراد مبتلا به RA سرمی منفی هیچ کدام را ندارند.

علائم آرتریت روماتوئید عبارتند از:

درد در بیش از یک مفصل
سفتی در بیش از یک مفصل
حساسیت و تورم در بیش از یک مفصل
علائم مشابه در هر دو طرف بدن (مانند هر دو دست یا هر دو زانو)
کاهش وزن ناخواسته
تب
خستگی
ضعف


روماتیسم در مقابل استئوآرتریت
آرتریت روماتوئید و آرتروز علائم مشابهی دارند اما شرایط بسیار متفاوتی دارند.

استئوآرتریت (OA) که به عنوان بیماری دژنراتیو مفصلی نیز شناخته می شود، زمانی اتفاق می افتد که غضروف صاف روی سطح مفصل به مرور زمان فرسوده شود. به طور کلی نتیجه فرآیند پیری یا استفاده بیش از حد از یک مفصل خاص در نظر گرفته می شود. این به عنوان یک آرتریت خود ایمنی طبقه بندی نمی شود

روماتیسم یک بیماری خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی به سینوویوم (غشای پوشاننده مفاصل شما) حمله می کند.

آرتریت پسوریاتیک (PSA)
آرتریت پسوریاتیک یک آرتریت خودایمنی که پوست را تحت تاثیر قرار می دهد

آرتریت پسوریاتیک مفاصل و محل اتصال رباط ها و تاندون ها به استخوان را تحت تاثیر قرار می دهد.

این شکل از آرتریت خودایمنی می تواند در هر سنی شروع شود، اما معمولا افراد بین 30 تا 50 سال را تحت تاثیر قرار می دهد. برای بسیاری از افراد، آرتریت پسوریاتیک حدود 10 سال پس از ایجاد پسوریازیس شروع می شود.

در پسوریازیس، سیستم ایمنی بیش فعال می‌تواند باعث افزایش سریع تولید سلول‌های پوستی شود که منجر به لکه‌های برجسته و پوسته‌دار روی پوست می‌شود. برای افراد مبتلا به آرتریت پسوریاتیک و پسوریازیس، مشکلات مفصلی می‌تواند قبل از ظاهر شدن لکه‌های پوستی شروع شود.

برخی از افراد ممکن است پس از آسیب به آرتریت پسوریاتیک مبتلا شوند. ژنتیک نیز ممکن است نقش داشته باشد.

آرتریت پسوریاتیک می تواند به آرامی یا به سرعت ایجاد شود. علائم عبارتند از:

  • خستگی
  • حساسیت، درد و تورم روی تاندون ها
  • انگشتان دست و پا متورم که گاهی شبیه سوسیس و کالباس است
  • سفتی، درد، ضربان، تورم و حساسیت در یک یا چند مفصل
  • کاهش دامنه حرکتی
  • سفتی و خستگی صبحگاهی
  • تغییرات ناخن، مانند سوراخ شدن یا جدا شدن از بستر ناخن
  • قرمزی و درد چشم (یووئیت)


ارتباط کمی بین پسوریازیس و شدت آرتریت پسوریاتیک وجود دارد. یک فرد ممکن است ضایعات پوستی کمی داشته باشد اما مفاصل زیادی تحت تاثیر این شکل از آرتریت خودایمن باشد.

آرتریت واکنشی
آرتریت واکنشی به فعالیت خود ایمنی مرتبط نیست. که به عنوان سندرم رایتر نیز شناخته می شود، در واکنش به عفونت توسط باکتری های خاصی که در دستگاه گوارش یا دستگاه ادراری تناسلی یافت می شود، رخ می دهد. معمولاً مردان بین 20 تا 50 سال را مبتلا می کند. میزان بروز این بیماری 0.6 تا 27 در هر 100000 نفر است.

باکتری های دخیل در آرتریت واکنشی عبارتند از:

  • کلامیدیا تراکوماتیس
  • کمپیلوباکتر
  • سالمونلا
  • شیگلا
  • یرسینیا

این باکتری‌ها واقعاً رایج هستند، اما همه کسانی که به آنها آلوده می‌شوند به این شکل از آرتریت خودایمنی مبتلا نمی‌شوند. محققان دریافته‌اند افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند و افرادی که دارای ژن HLA-B27 هستند بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری هستند و ممکن است شروع ناگهانی و شدیدتر و همچنین علائم مزمن و طولانی‌مدت داشته باشند.

آرتریت واکنشی می تواند علائم زیر را ایجاد کند:

  • درد و تورم برخی مفاصل، اغلب زانوها و مچ پا
  • تورم و درد در پاشنه پا
  • تورم شدید انگشتان پا یا انگشتان دست
  • کمردرد مداوم که در شب یا صبح بدتر می شود


اسپوندیلیت آنکیلوزان
اسپوندیلیت آنکیلوزان یک آرتریت خود ایمنی است. باعث التهاب بین مهره ها، استخوان های تشکیل دهنده ستون فقرات و در مفاصل بین ستون فقرات و لگن می شود. در برخی افراد، می تواند مفاصل دیگر را تحت تاثیر قرار دهد. اسپوندیلیت انکیلوزان شایع ترین نوع اسپوندیلوآرتریت، خانواده ای از بیماری های مرتبط با آرتریت است.

موارد شدید اسپوندیلیت آنکیلوزان می‌تواند منجر به آنکیلوز شود، که در آن بخش‌هایی از ستون فقرات در یک موقعیت ثابت و بی‌حرک به هم می‌پیوندند. 9 تا 30 ژن مرتبط با این بیماری شناسایی شده‌اند. ژن اصلی مرتبط با این بیماری HLA-B27 است.

این نوع آرتریت خودایمنی در مردان بیشتر از زنان رخ می دهد. حدود 80 درصد از افراد مبتلا به این بیماری برخی علائم را قبل از 30 سالگی تجربه می کنند و 5 درصد از آنها در بالای 45 سالگی علائم را تجربه می کنند.

علائم اسپوندیلیت آنکیلوزان عبارتند از:

  • التهاب
  • درد
  • سفتی در شانه ها، باسن، دنده ها، پاشنه پا و مفاصل کوچک دست و پا


اسپوندیلوآرتریت محوری
اسپوندیلوآرتریت محوری نوع دیگری از اسپوندیلوآرتریت خودایمنی است. معمولاً مفاصل ساکروایلیاک و ستون فقرات را تحت تأثیر قرار می دهد. مفاصل بازوها و پاها نیز در برخی موارد تحت تاثیر قرار می گیرند. افراد مبتلا به این بیماری اغلب کمردرد دارند. مردان در سنین نوجوانی و 20 سالگی و افرادی که سابقه خانوادگی این بیماری را دارند، بیشتر مبتلا می شوند.

افراد مبتلا به آسیب مفاصل ساکروایلیاک که در اشعه ایکس قابل مشاهده است، دارای یک زیرگروه از این بیماری به نام اسپوندیلوآرتریت محوری رادیوگرافی هستند، در حالی که افرادی که این بیماری را ندارند، به اسپوندیلوآرتریت محوری غیررادیوگرافیک مبتلا هستند.

آسیب ساختاری دارند که در اشعه ایکس قابل مشاهده است، اما برخی از آنها اینگونه نیستند. اسپوندیلیت آنکیلوزان در واقع نوعی اسپوندیل آرتریت رادیوگرافیک است.

این شکل از آرتریت خودایمنی می‌تواند در طول سال‌ها پیشرفت کند و باعث همجوشی ستون فقرات نیز شود و اگر ستون فقرات در موقعیت رو به جلو جوش بخورد، می‌تواند منجر به حالت خمیده شود.

علائم اسپوندیلوآرتریت محوری عبارتند از:

  • شروع آهسته یا تدریجی کمردرد و سفتی در طی هفته ها یا ماه ها
  • سفتی و درد در اوایل صبح، از بین رفتن یا کاهش در طول روز با ورزش
  • احساس بهتر بعد از ورزش و بدتر شدن بعد از استراحت
  • کاهش وزن به خصوص در مراحل اولیه
  • خستگی
  • احساس تب و تعریق شبانه


آرتریت نوجوانان
کودکان نیز ممکن است مبتلا به آرتریت شوند ، آرتریت نوجوانان، همچنین به عنوان بیماری روماتیسمی کودکان یا آرتریت دوران کودکی شناخته می شود، یک اصطلاح چتر برای بیماری های التهابی و روماتیسمی است که کودکان زیر 16 سال را تحت تاثیر قرار می دهد.

شایع ترین نوع آرتریت نوجوانان آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان است. بیشتر انواع آرتریت نوجوانان بیماری های خودایمنی هستند.

سه نوع اصلی آرتریت نوجوانان وجود دارد که با تعداد مفاصل درگیر و وجود آنتی بادی های خاص در خون متمایز می شوند:

  • الیگوارتیکولار (فقط چند مفصل تحت تأثیر قرار می گیرند)
  • پلی آرتیکولار (بیش از پنج مفصل تحت تاثیر قرار می گیرند)
  • سیستمیک (باعث تورم، درد و محدودیت حرکت در حداقل یک مفصل می شود و شامل علائم سیستمیک می شود)

آرتریت نوجوانان بر روی هر کودک متفاوت تأثیر می گذارد و می تواند برای مدت زمان نامحدودی ادامه یابد. ممکن است زمان‌هایی وجود داشته باشد که علائم بهبود یا ناپدید شوند، اما گاهی اوقات علائم می‌توانند بدتر شوند.18 کودک مبتلا به آرتریت نوجوانی ممکن است یک یا دو بار عود کند و دیگر هرگز علائمی نداشته باشد.

علائم این نوع آرتریت خودایمنی عبارتند از:

  • مفاصل دردناک در صبح که تا بعد از ظهر بهبود می یابند
  • تورم و درد مفاصل
  • مفاصل ممکن است ملتهب و در لمس گرم شوند
  • ماهیچه ها و سایر بافت های نرم اطراف مفصل ممکن است ضعیف شوند
  • تب بالا و بثورات صورتی روشن که ممکن است خیلی سریع ناپدید شوند
  • مشکلات رشد - برای مثال، مفاصل ممکن است خیلی سریع یا خیلی آهسته، ناهموار یا به یک طرف رشد کنند.
  • مشکلات چشمی مانند iridocyclitis


روماتیسم پالیندرومیک
روماتیسم پالیندرومیک نوع نادری از آرتریت خودایمنی عود کننده است که با اپیزودها یا حملات التهاب مفاصل مشخص می شود و به طور متوالی یک تا چند ناحیه مفصلی را برای ساعت ها تا روزها تحت تاثیر قرار می دهد.

حمله می تواند بدون هیچ گونه محرک یا علائم هشدار دهنده آشکاری رخ دهد. مفاصل انگشتان دست، مچ دست و زانو بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند. این معمولا در افراد بین 20 تا 50 سال رخ می دهد.

علائم در طول دوره عبارتند از:

  • درد
  • تورم
  • سفتی، سختی
  • سرخی
  • تب
  • سایر علائم سیستمیک


زمان بین اپیزودها ممکن است از چند روز تا چند ماه طول بکشد.

سایر علل خودایمنی درد مفاصل
چندین بیماری خودایمنی دیگر می توانند باعث درد مفاصل شوند. آنها همچنین علائم بی شمار دیگری دارند که می تواند به تشخیص آنها از انواع آرتریت و یکدیگر کمک کند. با این حال، شباهت ها می تواند برای پیچیده تر کردن روند تشخیص کافی باشد.

لوپوس اریتماتوی سیستمیک
لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE که اغلب فقط به آن لوپوس گفته می شود) می تواند باعث التهاب و درد در هر قسمتی از بدن شود که شایع ترین نواحی آسیب دیده پوست، مفاصل و اندام های داخلی مانند قلب و کلیه ها هستند. افراد مبتلا به لوپوس در برخی مواقع درد و تورم مفاصل را تجربه می کنند و برخی ممکن است به آرتریت خودایمنی مبتلا شوند. SLE اغلب مفاصل انگشتان، دست ها، مچ دست و زانو را درگیر می کند

SLE اغلب در زنان بین 15 تا 44 سال ظاهر می شود. در ایالات متحده، این بیماری در سیاه پوستان، آسیایی-آمریکایی ها، کارائیب های آفریقایی و آمریکایی های اسپانیایی تبار نسبت به آمریکایی های سفیدپوست شایع تر است.

علاوه بر درد مفاصل و تورم، افراد مبتلا به این بیماری خودایمنی می توانند علائم زیر را نیز داشته باشند:

  • درد قفسه سینه هنگام نفس عمیق
  • خستگی
  • تب بدون علت دیگر
  • ناراحتی عمومی، ناراحتی یا احساس بد (بی‌حالی)
  • ریزش مو
  • کاهش وزن
  • زخم های دهان
  • حساسیت به نور خورشید
  • بثورات پروانه ای شکل در سراسر صورت، که در حدود نیمی از افراد مبتلا به SLE ایجاد می شود
  • تورم غدد لنفاوی